Albańska riwiera
Bardzo późno położyliśmy się spać i dlatego budzimy się około południa. Na dzisiaj plan jest nieskomplikowany - relaks na plaży, dobre jedzenie, a wieczorem wypad do klubu z muzyką.
Panorama z tarasu z widokiem na zatoke Vlore, a z lewej wzgórza półwyspu Karaburun
Auta bezpiecznie zaparkowane na podjeździe
Za sąsiednim ogrodzeniem błąkała się świnka
Bez śniadania ruszamy na 2 samochody prosto do centrum, bo wybiła pora obiadowa
Vlore jest typowym portowym miastem, większość zabudowań położona jest wzdłuż nabrzeża, tuż przy plażach ciągnie się również jedna z głównych ulic miasta. Z racji swojego położenia metropolia była niegdyś znana z największego przemytu ludzi do Włoch.
Z hoteliku młody Albańczyk zawozi nas do sprawdzonej knajpy, a przez drogę mamy dostęp do wody
Zamówiliśmy jedzenie i pobiegliśmy do Adriatyku jak małe dzieci
Woda okazała się niesamowicie ciepła, a kąpiel to czystą przyjemnością
Plaża miejska jest dość wąska na całej swojej długości i ma zaledwie kilka metrów
W oddali można dostrzec również port z ogromnymi statkami
Na południe od miasta rozciąga się już pasmo górskie Pindus
Przez nieuwagę wchodzę do wody ze świeżo wybranymi z bankomatu pieniędzmi, na koniec trzeba je osuszyć
Każdy dostaje banknocik i tak oto praliśmy albańską walutę
Podano do stołu
Po przystawkach z sałatek na główne danie wybieramy owoce morza
Jak szaleć to szaleć i po obiedzie kawiarenka obok restauracji serwuje nam desery
Puchar lodów, mrożona kawa lub świeżo wyciskane soki - każdy znalazł coś dla siebie
Popołudniem nasz albański przewodnik zabiera nas na małą malowniczą plażę, gdzie spędzamy czas do wieczora.
Kierujemy się na południe drogą SH8
Podobno ta trasa z Vlore do Sarande jest bogata w najpiękniejsze krajobrazy na południu, my pokonujemy zaledwie 10km
Kamienista plaża położona najgłębiej w zatoce staje się miejscem naszej poobiedniej sjesty
Przed relaksem na leżakach obowiązkowa kąpiel
Kilka pierwszych metrów to kamieniste dno, potem mamy już piasek pod nogami i przejrzystą wodę
Masaże wodne
Terapia z rozgrzanych kamieni
Przy plaży działa bar, więc zimne piwko również się znalazło
Tak nam upływało całe popołudnie
Nie nie robić, nie mieć zmartwień, chłodne piwko w cieniu pić
Jesteśmy również świadkami malowniczego zachodu słońca
Gdy słońce chowa się za półwyspem - pora wracać
Tuż przy plaży zwolniło się boisko do siatki
Szybko formujemy składy drużyn i rozgrywamy meczyk
Ktoś zostawił żółtą piłeczkę, która dała nam tyle radości
Gramy całym sercem z pełnym poświęceniem, choć wysypane kamienie nie gwarantują miękkiego lądowania
Żaden serw nie zostaje bez odpowiedzi drużyny przeciwnej
Walka pod siatką jest emocjonująca
Jedno z ostatnich zagrań i pakujemy się do samochodów
Wracamy do naszego hoteliku by odpocząć i przygotować się na spotkanie z nocnym albańskim życiem
W pokojach chwila czasu wolnego i po godzinie wychodzimy na miasto
Co do wyboru miejsca na nasz nocny wypad znowu zdajemy się na rady właściciela budynku, który poleca nam klub muzyczny "Mju-Mju". Wystarczy zejść spacerkiem do linii morza i odnaleźć lokal przy plaży. We Vlore w ostatnich latach silnie rozwinęła się branża turystyczna, a co za tym idzie jest wiele pubów, dyskotek i barów.
Na przymorskim deptaku zjadamy kolację i docieramy do "Mju-Mju", a tutaj impreza się rozpoczyna. Tańców i hulanek nie ma końca, jesteśmy jakby w zabawowym transie prowadzeni muzyką i światłami. O 3 nad ranem wskakujemy do basenu przy którym trwa cała impreza, ochładzamy się i pływamy bacznie obserwowani przez zdziwionych gości dyskoteki i ochronę. Ostatecznie zmęczeni, ale szczęśliwi kładziemy się spać nad ranem...
Kolejny nasz ostatni dzień we Vlore i znowu przespany do południa. Nasz albański przyjaciel organizuje nam świeże burki na śniadanie i ruszamy w odwiedziny na półwysep Karaburun, jedno z bardziej dziewiczych i niedostępnych miejsc w Albanii.
Nasze auta skryliśmy wczoraj na tyłach budynku
Na śniadaniu właściciel pokazuje nam teledysk albańskiej grupy D-Alboz, która w 2010 wykorzystała ten budynek w swoim teledysku.
Przyjrzyjcie się uważnie temu hotelikowi, aby rozpoznać go na nagraniu poniżej
Białą willę można zauważyć już w pierwszych sekundach klipu - ot taka ciekawostka
Z tarasu podziwiamy widok na morze
Na śniadanie jeszcze ciepłe burki do wyboru z mięsem lub serem
Właściwie jest to nasz obiad
Półwysep Karaburun jest obecnie bazą wojskową piechoty morskiej o nazwie Pashaliman. Wczoraj zostaliśmy zapowiedzeni u dowódcy bazy, że dzisiaj rano zjawimy się, aby trochę pojeździć w tym rejonie. Wszystkiego dopilnował nasz Albański przewodnik, który również rusza z nami pod wojskowe bramy.
Z centrum mamy około 20km do miejscowości Orikum przy której znajduje się wjazd do strefy zmilitaryzowanej
Niestety na miejscu zjawiamy się grubo po godzinie 12-ej
Nie zostajemy wpuszczeni na teren półwyspu z powodu późnej godziny przyjazdu
Wojskowi dadzą nam zielone światło dopiero jutro z rana, jednak my musimy ruszać dalej, cóż Półwysep Karaburun zostanie jedną z naszych nieodkrytych tajemnic.
Kierujemy się zatem na północ w okolice miejscowości Fier, gdzie chcemy zwiedzić ruiny antycznego greckiego miasta Apollonia, a następnie znaleźć nocleg nad samym morzem.
Do przejechania mamy nieco ponad 60km, jednak mocno zakorkowane drogi sprawiają, że dopiero pod wieczór jesteśmy u celu
Pragnienie skutecznie gasi soda, w zasadzie gazowana woda z kawałkami cytryny bądź pomarańczy
Apollonia jest zlokalizowana właśnie w regionie Fier niedaleko wioski Pojani, jest to drugi co do wielkości i znaczenia (po Butrinti) kompleks historyczno-archeologiczny, jedna z największych atrakcji krajoznawczych w rejonie południowego Adriatyku. Ruiny zostały odkryte dopiero w XIX w. przez angielskich i francuskich podróżników.
Tablica z planem dawnej osady
Tak się składa, że trafiamy tutaj w sobotę, kiedy to jest wiele ślubów w okolicznych wioskach
Ruiny są chyba ulubionym plenerem ślubnych zdjęć, podczas naszego zwiedzania są tu 3 młode pary z fotografami i gośćmi
Osadę założyli tutaj koloniści greccy w 583r. p.n.e., leżała wówczas nad brzegiem morza i dzięki temu bardzo szybko się rozwijała. W tamtym okresie miasto było jednym z ważniejszych ośrodków handlu i domem sławnej szkoły filozofów. Jednak po trzęsieniu ziemi w trzecim stuleciu naszej ery zmieniła się linia brzegowa i Apollonia nie mogła już dłużej pełnić roli portu morskiego. Z czasem ludzie przenosili się w inne regiony, aż pozostała tutaj jedynie mała społeczność chrześcijańska i ślad po mieście zaginął.
Na wzgórzu wśród ruin roztacza się piękny widok na okolicę i małe wioski
Przez łąkę ścieżka prowadzi nas do najbardziej charakterystycznego elementu ruin - Domu Agonothetów z II w. n.e. Jest to najlepiej zachowany fragment Apolloni, który został zrekonstruowany z fragmentów i kolumn znalezionych podczas wykopalisk.
Budynek ten prawdopodobnie był przeznaczony dla władz miasta
Wiadomo również, że we wnętrzu odbywały się walki gladiatorów, słowo "agontheta" oznacza uczestnika takich walk
Po północno-wschodniej stronie od Domu Agonthetów widać resztki kamiennych przyziemi - pozostałość po "ciągu handlowym miasta".
Można sobie jedynie wyobrazić jak niegdyś wyglądały tutaj budynki oferujące różne towary i usługi
Mijamy też częściowo odkopane fundamenty łuku triumfalnego
Na terenie kompleksu odnajdziemy liczne kanały i zespoły studni, które rozprowadzały wodę po całym mieście
Zaskakujące jest to, że te rozwiązania "sieci wodociągowej" pochodzą z IV w. p.n.e.
Kończymy zwiedzanie równo z zachodem słońca i spotykamy podróżników Defenderem, którzy będą tu nocować
Sympatyczna rozmowa z francuską rodziną i m.in. otrzymujemy od nich francuskie winko na wieczór
Do plaży przy Adriatyku mamy w linii prostej około 10km, kierujemy się do miejscowości Topoje za którą kończy się droga asfaltowa. Dość szybko odnajdujemy szutrową ścieżkę, która prowadzi wprost na plażę. Po piasku pokonujemy kilkaset metrów w poszukiwaniu ustronnego miejsca na rozbicie obozu.
Rozkładamy stoliki i krzesełka, zaledwie kilka metrów od brzegu morza
Pora na obiado-kolację
Jest też czas na przetestowanie nowego nabytku - Raki RRushi - diabelnie mocny i po całym dniu niestety ciepły napitek
Poniżej kilka zdjęć z zabawy w naświetlanie. Ciemna sceneria na plaży z dala od obozu była idealną pracownią do eksperymentów z aparatem.
Zdjęcie pt. "Nic nie widziałem, nic nie słyszałem, nic nie powiem i Monika"
Zdjęcie pt. "Autoporwanie"
Zdjęcie pt. "Moje drugie ja"
Zdjęcie pt. "Manifest Kacpra"
Kilkanaście minut pracy z gwiazdami nad Adriatykiem
Ostatnia świeca gaśnie przed północą i wpadamy w objęcia Orfeusza
